يكي از اموري كه در برنامه هاي مالي و اداري دولتي و دانشگاهها و حوزه ها كمتر مورد توجه و عنايت خردمندانه قرار مي گيرد بي توجهي به مسئله رفاه معنوي و روحي اصحاب حكمت و دانش است، با آنكه همه كس رابطه مستقيم فراغت روحي و فكري و رفاه جسمي و بدني و نقش آنرا در توليد فكر و علم بخوبی ميدانند و بر زيان «روحيه و رفاه» نداشتن اصحاب دانش براي دانش و تعالي آن آگاهند.»
مدير مسئول فصلنامه در ادامه به تلاشهاي «بنياد حكمت اسلامي صدرا» در دهه گذشته بمنظور حفظ شئون فلسفه و اصحاب آن و تأمين نسبي مسائل رفاهي آنان و تأسيس مركزي بنام «خانه حكمت و فلسفه» براي تحقّق اهداف ذكر شده اشاره كرد و در ادامه گلايه و پيشنهاد خود را براي جامه عمل پوشانيدن به اين مهم اينگونه به دولت ارائه داد:
«امّا از اميدو آرزو و تا تحقق آن، راه درازي هست و با وجود طرح گاهگاه آن و علي رغم بودجه هاي كلاني كه در كشور صرف كارهاي سطحي يا بيفايده ميشود،هنوز دستي آشنا برنخاسته و براي برپايي اين مؤسسه مهم و ضروري کمکی از راه نرسيده است. شايد علت اصلي اين بي عنايتيهاي دستگاههاي مسئول و مجري، عدم اذعان و اعتقاد باطني آنان بر اهميت عالم و علم و تقدم و اولويت آن بر فن و فناوري يا هنر و هنرورزي يا مانند آنها بوده است، كه اين خود مسئله يي شايسته بررسي ميباشد.
